آغاز پروژه و چالش‌های اولیه
موشک قرمز و سفید تن‌تن، به سرعت به یکی از شناخته‌شده‌ترین نمادهای بصری در فرهنگ عامه تبدیل شد. اما پیش از آنکه این پروژه به سرانجام برسد، با تردیدها، سناریوهای ردشده و واکنش‌های مبهم روبه‌رو بود. هیچ چیز از ابتدا قطعی نبود: پروژه در ابتدا بی‌ثبات، متوقف‌شده و ناامیدکننده به نظر می‌رسید، اما در نهایت ادامه یافت.
پیدایش ایده و تحولات داستان
در سال ۱۹۴۷، هُرژه سناریویی اولیه از ژاک ون ملکبک و برنارد هوولمانز دریافت کرد با عنوان «تن‌تن در ماه». که از منظر آمریکایی به سفر به ماه می‌نگریست، هُرژه را قانع نکرد و پروژه متوقف شد. پس از آن، احمد لبلانک پیشنهاد ادامه پروژه را با محوریت ماه مطرح کرد. هُرژه تصمیم گرفت داستانی خیالی را در کشور بی‌طرف سیلداویا خلق کند. او بسیاری از ایده‌های تصویری سناریوی اولیه را کنار گذاشت و روایت جدیدی طراحی کرد.
هرژه پیش از اسپوتنیک
زمانی که هرژه در مارس ۱۹۵۰ روی داستان «مقصد ماه» کار می‌کرد، بشر هنوز به فضا سفر نکرده بود. تنها راکت آلمانی V-2 توانسته بود تا ارتفاع ۸۵ کیلومتری بالا برود. هرژه در استودیوی خود چشم‌اندازی را طراحی می‌کرد که از واقعیت زمان خود فراتر می‌رفت و بیش از یک دهه پیش از مأموریت آپولو، تصویری باورپذیر از سفر انسان به ماه ارائه می‌داد.
همکاری علمی و مشورت
کتاب «L’Astronautique» نوشته الکساندر انانوف که در مارس ۱۹۵۰ منتشر شد، نقطه عطفی در پیشبرد علمی داستان بود. هرژه از آن به‌عنوان منبعی برای شناخت مفاهیمی مانند گرانش، لباس فضایی، ساختار موشک و خطرات سفر استفاده کرد. او همچنین از مرکز تحقیقات اتمی بلژیک بازدید کرد و با مشاوره مکس هویا، به اطلاعات دقیق‌تری از ماه دست یافت. جزئیاتی مانند وجود احتمالی یخ در سطح ماه نیز از همین مشاوره‌ها حاصل شد. برخی عناصر تصویری نیز از فیلم‌ها و مجلات علمی‌تخیلی آن زمان الهام گرفته شده بود.
ترکیب علم و روایت انسانی
داستان نه‌تنها علمی بلکه سرشار از جزئیات انسانی و طنزآمیز است. اشتباهات ناخدا هادوک، سوءتفاهم‌های تورنسل، و حضور شخصیت‌های فرعی ماجرا را جذاب تر می‌کند. طراحی فضاهای داخل موشک، مانند کابین‌های تحت فشار، نیز با مشاوره‌های علمی انجام شده است.
طراحی منحصر به‌فرد راکت
راکت طراحی‌شده توسط هرژه ترکیبی از سادگی گرافیکی و پیچیدگی فنی بود. یک بدنه یک‌تکه با موتور هسته‌ای، شتاب‌دهنده‌های شیمیایی، باله‌های تثبیت‌کننده، مرکز ثقل پایین و حتی ماده‌ای خیالی به نام "Calculite" برای تحمل دمای بالا از جمله نوآوری‌های آن بود. سوخت راکت، هیدروژن مایع با دمای بسیار بالا در نظر گرفته شده بود.
واقع‌گرایی و ناسازگاری‌های انتخاب‌شده
برخی عناصر داستان، مانند سفر چهار ساعته به ماه یا عبور از ابرهای ماه، از نظر علمی نادرست هستند، اما به‌صورت آگاهانه در داستان گنجانده شده‌اند تا انسجام روایی، تعلیق و فضای خیال‌انگیز حفظ شود. هرژه اولویت را به روایت داستانی داده که هم منطقی و هم جذاب باشد.
راکت به‌عنوان نماد فرهنگی
موشک تن‌تن به چیزی فراتر از یک وسیله پرتاب فضایی تبدیل شد؛ نمادی ماندگار، زیبا و فرهنگی. با طراحی ساده و رنگ‌بندی خاص، این راکت در پوسترها، ماکت ها، نمایشگاه‌ها و حتی فرهنگ عمومی کشورهای مختلف از جمله ژاپن جا گرفت.
